Vaak realiseer ik mij dat ik in verhouding tot vele mensen al veel verder ben in mijn ontwikkeling. Dit is zeker te bemerken met mijn leeftijdsgenoten. Ik heb al heel wat meegemaakt in mijn leven. Men schat mij altijd ouder dan ik werkelijk ben (35) en vindt mij vaak ook wijs. Ook ontdek ik vaak genoeg dat ik geen klankbord in de mensen om mij heen kan vinden omdat ik ook sterk het gevoel heb dat mijn frequentie anders (hoger?) is dan bij anderen. Vind vaak het gedrag van anderen kinderachtig/oppervlakkig/onwetend etc. Zo heb ik bv ook helemaal geen moeite met de dood. Of kijk ik heel anders tegen ellende/verdriet/oorlog/hongersnood etc. aan. Tegenover anderen kom ik daardoor soms zelfs hard/gevoelloos over. Maar dat ben ik absoluut niet. Ik accepteer gewoon alle dingen in dit leven die er zijn. Dit kan aan de ene kant een mooi en goed iets zijn maar is vaak voor mij ook heel moeilijk. Ik voel mij hierdoor ook vaak 'anders' dan anderen en me daardoor eenzaam. Ik geloof dat hiervoor toch ook wel een verklaring voor is en dat ik gewoon BEN zoals ik zou moeten ZIJN. Kan het zo zijn dat mijn ziel al verder is? Misschien zelfs ver genoeg? Ik kan mij nl niet voorstellen om na dit leven weer eens terug te keren. Ik ben voor mijn gevoel echt klaar met het materiele leven. Maar of dat later nog zo zal zijn.... Mmmmmm.... kon ik het maar uitvinden van hoever ik al kom....
B10e